12. სხვანაირი

იატაკი და მასთან ერთად ჩემი ორივე ფეხსაცმელი ტკბილი ფერადი სითხით გაიჟღინთა.

-ამის დედაც. – ჩავილაპარაკე ჩემთვის და ცალი ხელი ქვედაბოლოზე შევიწმინდე.

– აუ, ბოდიში. – უცნობი ბიჭი, რომელიც ცოტახნისწინ მთელი ძალით დამეჯახა უკნიდან, სიცილით მეუბნება და თან თავის გზას აგრძელებს. ვუყურებ, მის ცინიკურ ტონზე ვბრაზდები, მაგრამ ამდენი ხალხის თანდასწრებით სცენის გამართვის თავი არ მაქვს.

– არაუშავს. – ვპასუხობ და სანამ ანაბელისკენ შემოვტრიალდები, ზურგს უკან ნაცნობი და შესამჩნევად გაბრაზებული ხმა მესმის:

– ჰეი! შენი აზრით სად მიდიხარ? – ადგილზე შევხტი. ჯეიმის ხმის გაგონებასთან ერთად მეგონა მუსიკა გაჩუმდა. უცნობი ბიჭი ჩემკენ შემოტრიალდა, ცალი წარბი ასწია და სანამ რამის გააზრებას მოვასწრებდი, ჯეიმიმ ჩემ წინ გადმოინაცვლა, ერთი ხელით ნაზად უკან გამწია და ჩემი დაპატარავებული სხეული თავისი მხრებით მთლიანად გადაფარა.

-უკაცრავად?- უცნობ ბიჭს ეცინება და თან ჯეიმის უახლოვდება. ვგრძნობ, რომ ტვინი მტკივდება და წარმოდგენა არ მაქვს როგორ უნდა მოვიქცე.

– ბოდიში მოუხადე. – ჯეიმის ორივე ხელი ჯიბეებში აქვს ჩაწყობილი და ვხვდები, რომ მთლიანი სხეული დაძაბული აქვს. არ ვიცი ნასვამია თუ არა, მაგრამ აგრესია ხმაში მკაფიოდ ეტყობა.

– ჯეიმი,- მხარზე ხელს ვკიდებ,- უკვე მომიხადა. – ოდნავ ჩემკენ ვქაჩავ, რომ როგორმე მოსალოდნელი ჩხუბი თავიდან ავირიდო, თუმცა ჯეიმი ჩემკენ არც იხედება ისე მპასუხობს:

– შენ არ გელაპარაკები.

– რა პრობლემა გაქვს, მეგობარო? – უცნობი ბიჭიც ტონს უწევს და თითქმის დარწმუნებული ვარ, რომ გული წამი წამზე ამომივარდება.

– ნწ, ნწ ეგრე ნუ მომმართავ. – ჯეიმის ეცინება და თან თავს აქნევს- ძირს დაიხედე რა გააკეთე.

არ ვიცი მისმა ტონმა შეაშინა, თუ არა, მაგრამ უცნობმა ბიჭმა მართლაც იატაკს მიაპყრო თვალები.

-მემგონი, წეღან სასაცილო არ ყოფილა არაფერი. ხო მართალი ვარ?- სიტუაცია თავიდან იძაბება, მგონია, რომ ყველა ჩვენ გვიყურებს და შიშისგან სუნთქვა მეკვრება.

– ეხლა კიდევ ბოდიში მოიხადე. ისე, როგორც საჭიროა. – ჯეიმი ისევ ადგილზეა გაშეშებული, უცნობ ბიჭს თვალებით ვემუდარები, რომ თქვას ეს თავისი „ბოდიში“, რომელიც სინამდვილეში არაფერს ნიშნავს ჩემთვის.

– ბოდიში. – მწარედ ჩაილაპარაკებს და საპირისპირო მხარეს ტრიალდება. ჯეიმი შედეგით ისევ არ არის კმაყოფილი, მაგრამ სანამ ერთ ნაბიჯს კიდევ წინ გადადგავს, უცბად მხარზე დინი კიდებს ხელს.

-ოპაა, ეხლა გაჩერდი. გაჩერდი! – ჯეიმის ცალი მუშტი ძლიერად აქვს შეკრული. კისერზე ძარღვები შესამჩნევად ეტყობა და ორი წამით შთაბეჭდილება მრჩება, რომ სხვა ადამიანია. ესეთი აგრესიული არასდროს მინახავს. დინის უკან ვდგები, ანაბელი ხელს მიჭერს და ჩემ დამშვიდებას ცდილობს.

– ჩემი დაბადების დღეა, ხო გახსოვს? – დინი მხარზე ხელს ხვევს ჯეიმის, მერე მე მიყურებს, დამშვიდების მიზნით თავს მიქნევს და ჯეიმისთან ერთად ვერანდაზე გადის.

რა იყო ეს?! გული ხელით მიჭირავს, მგონია თავი აქამდე წყალში მქონდა ჩაყოფილი და ვერ ვსუნთქავდი. მუხლებში სისუსტეს ვგრძნობ, ცუდი იდეა იყო დინის ფართიზე მოსვლა, ყოველ ჯერზე ვრწმუნდები, რომ წვეულება, სასმელი და ზოგადად მთვრალი სხეულების გარემოცვაში ყოფნა საჩემო გასართობი არ არის.

ანაბელს ყურში ვეუბნები, რომ ცოტახანში დავბრუნდები, დამსხვრეული ჭიქის ნაწილებს ფეხს ვაბიჯებ და ვერანდაზე გავდივარ.

***

გარეთ ახლა უფრო მეტი ხალხია, ვიდრე მაშინ, როცა სუფთა ჰაერის ჩასუნთქვის მიზნით მაიკლთან ერთად გამოვედი. ჩვენი საუბრის გახსენებაზე თავს ვაქნევ, თითქოს ამით მოგონების ტვინიდან ამოშლას ვცდილობ. გარეთ შედარებით სიბნელეა და ხალხმრავლობაში უცნობი სახეების გარჩევა ძალიან მიჭირს. დინის სახლს ძალიან დიდი ეზო აქვს, გაშლილი ვერანდის კიბეების დასასრულთან დაყრილი პუფები და ქვის მაგიდა მოჩანს, სადაც მე და მაიკლი…. ისევ მაიკლი. გონებას ვძაბავ და სანამ ტელეფონით ჯეიმისთან დარეკვას დავაპირებ, მოაჯირის კუთხეში დინს და.. ჯეიმის ვხედავ.

ორივე ზურგით დგას, დინი სიგარეტს ეწევა და ცალი ხელი ჯეიმის მხარზე აქვს გადახვეული. არ მინდა ლაპარაკში ჩავეჭრა, მაგრამ დიდხანს აქ გაჩერებას აღარ ვაპირებ, ჯეიმისთან კი აუცილებლად სალაპარაკო მაქვს.

ფეხაკრეფით ვუახლოვდები ორივეს. ისიც არ ვიცი მისი მეგობრების თანდასწრებით ჯეიმისთან როგორ უნდა მოვიქცე, ამიტომ სანამ მასთან მისვლას გადავიფიქრებ ყურადღების მიპყრობის მიზნით, ჯერ ვახველებ და შემდეგ ხმაჩახლეჩილი ვეუბნები:

-ამმ.. ჯეიმი.- ჩემი ხმის გაგონებაზე ჯერ დინი ტრიალდება ჩემკენ, სიგარეტს მოაჯირზე აწვავს და ცალ თვალს მიკრავს. ხელები უხერხულად ზურგს უკან მაქვს წაღებული და დისტანციას ვინარჩუნებ.

საბედნიეროდ ჯეიმი არ მაიგნორებს და მალე ისიც მისწორებს მზერას. თავიდან სერიოზული გამომეტყველებით მიყურებს, მაგრამ როცა ერთი ნაბიჯით კიდევ ვუახლოვდები, ოდნავ, მაგრამ შესამჩნევად ეღიმება.

-ორი წუთით საქმე მაქვს. – ვეუბნები, პასუხად ჯეიმი თავს მიქნევს, დინს რაღაცას ეუბნება და ჩემკენ მოდის.

– ჰეი. – მეუბნება და ჯიბეებში ხელებ ჩაწყობილი ზუსტად ჩემ წინ დგება. მის ფაიფურივით სახეს ახლა უფრო მეტი სინათლე ეცემა, ჩემი შინაგანი ორგანოები მუცელში წრიალს იწყებს და სანამ მისი არსებობა მთლიანად მშთანთქავს, ვპასუხობ:

-სადმე…სიმშვიდეში ვილაპარაკოთ..

ჯეიმი თავს მიქნევს, შენობისკენ მანიშნებს და თავისი ხავერდოვანი ხმით მეუბნება:

-ჩემს ოთახში გადავინაცვლოთ.

***

ოთახში პირველი მე შევდივარ, ნაცნობ კუთხეს ვათვალიერებ და ვამჩნევ, რომ ჯეიმის ნივთებისგან უკვე თითქმის ბოლომდე დაცარიელებულია. მხოლოდ საწოლი, საწერი მაგიდა და დიდი ტელევიზორი დგას თავის ადგილზე. მახსენდება დღე, როცა ფეხმოტეხილი ჯეიმი მოვინახულე. მაშინაც დაძაბული ვიყავი, მაგრამ… ახლა კიდევ ასმაგად.

ჯეიმი კარებს კეტავს და საკეტის გადატრიალების ხმაც მესმის. უკნიდან მიახლოვდება. კისერზე მის ცხელ სუნთქვას და მომაჯადოვებელ სუნს ვგრძნობ. თვალები მეხუჭება, როცა ერთი ხელით ჩემს ხელს ეხება და ყურში მეუბნება.

-მომენატრე.

სუნთქვა გახშირებული მაქვს, პირი მიშრება და როცა მის შეხებას ვეღარ ვუძლებ, ჯეიმისკენ ვტრიალდები.

მისი სავსე ტუჩები მარწყვისფერია, ვერცხლისფერი თმა გადაწეული აქვს და რამდენიმე ღერი მის სახეზე ლამაზად ეშვება. ტუჩებს ენით ისველებს და თვალების მაგივრად ამჯერად მზერა ჩემს ტუჩებზე გადააქვს. ცალი ხელი ნაზი მოძრაობით ჩემს წელამდე მოაქვს და მინიმალური ძალისხმევით მისკენ უფრო ახლოს მწევს. მუცელში უცნაური შეგრძნება მეუფლება, მთლიანი სხეული მის შეხებას პასუხობს და როცა მზერას ვუსწორებ, ვხედავ, რომ თვალებში მასაც ნაპერწკლები უთამაშებს. სავსე ტუჩები ჩემს კისერთან მოაქვს, სველ კოცნებს მიტოვებს და როცა მისი ენის შეხებას ვგრძნობ თვალები მეხუჭება და უცბად ადგილზე ვკრთები. ერთდროულად პატარა, უცნაურ ტკივილსა და ჟრუანტელს ვგრძნობ.  არ ვიცი ძალა რანაირად მყოფნის, მაგრამ ერთი ხელით მის თბილ მკერდს ვეხები, ჩემგან შორს ვწევ და ვეუბნები:

-სად იყავი?

ჯეიმი ყურადღებას არ მაქცევს მეორე ხელსაც წელზე მხვევს და ისევ მკოცნის, ოღონდ კისრის მაგივრად ტუჩებზე და ამჯერად უფრო ვნებიანად ვიდრე ოდესმე. ჩემი ტუჩები დაუკითხავად შორდება ერთმანეთს და მის სითბოს უფრო მკაფიოდ ვგრძნობ. მისი გახშირებული სუნთქვა მელოდიასავით ჩამესმის ყურებში და ორმაგად სასიამოვნოა იმის გააზრება, რომ ჩემ შეხებაზე მასაც იგივე განცდა ეუფლება, რაც მე. მგონია, რომ კოცნით სულს მაცლის, მთელ ძალას ვკარგავ, მაგრამ, ვიცი, თუ არ გავაჩერებ და კიდევ უფრო ღრმად შევტოპავ, უკან დასახევი გზა აღარ მექნება.. ძირს ჩამოშვებულ ხელებს სახეზე ვკიდებ და კოცნას ვაწყვეტინებ.

-ჯეიმი…

– რატომ აფუჭებ მომენტს.- ჯეიმი ნებდება და უკვე შეწუხებული სახით მიყურებს. ტუჩები კიდევ უფრო მარწყვისფერი აქვს და სიცოცხლეზე მეტად მინდა, რომ მათი შეხება კიდევ ერთხელ ვიგრძნო.

– შენთან ლაპარაკი მინდა.- ვეუბნები და თან დისტანციას ვზრდი იმისთვის, რომ საღად ვიაზროვნო.

– გისმენ. – ხელით აბურდულ თმას ისწორებს და გაყინული მზერით მაშტერდება.

– წეღან არასწორად მოიქეცი. – ძალას ვიკრებ და ჩუმად ვეუბნები.

-ჰმ?- წარბები შეჭმუხნული აქვს.

– არასწორად..

-არა, გავიგე რაც მითხარი და რომ იცოდე, ის სირი უფრო მეტს იმსახურებდა. – სხეული ისევ ეძაბება და ვერ ვხვდები ასე რატომ ბრაზდბა.

– შემრცხვა, ყველა ჩვენ გვიყურებდა და ვერ ვიტან…

– ბოდიში ელის თუ შეგარცხვინე- დისტანციას ჩვენ შორის ისევ ამცირებს,- მაგრამ ის ნაბიჭვარი ბოდიშის მოხდის მაგივრად იცინოდა.

– კარგი, დამშშვიდდი.. უბრალოდ, ვერ ვხვდები. -საჭირო სიტყვებს ვერ ვპოულობდი და ჯეიმისთან ლაპარაკი თავს მატკივებდა.

– რას ვერ ხვდები?

– ვერაფერს! ძალიან… ძალიან სხვანაირი ხარ. – წინადადების ბოლოს ხმა მიწყდება.

– რას ნიშნავს სხვანაირი? – მოთმინებას კარგავს, ხელები კეფასთან მიაქვს და ჩემს პასუხს ელოდება.

– არ ვიცი, სხვანაირი.. გუშინდელი საღამოს მერე, მთელი დღე არ ჩანხარ…

-მემგონი აქ ვარ. – მაწყვეტინებს და ცინიკურად მპასუხობს.

-კი, ეხლა ნამდვილად აქ ხარ, მაგრამ როცა საჭიროა, არასდროს.

– ნუ აპრობლემებ იმას, რაც პრობლემა არ არის.

– სად იყავი დღეს მთელი დღე?

– საქმეებზე, შეხვედრა მქონდა ჩემს ქორეოგრაფთან. – სიმშვიდის შენარჩუნებას ცდილობს, მაგრამ გახშირებულ სუნთქვაზე ეტყობა, რომ მოთმინებას კარგავს.

მინდა ვკითხო რა გადაწყვიტა წასვლასთან დაკავშირებით, მაგრამ კიდევ ერთ მტკივნეულ თემას აღარ მინდა შევეხო.

– ხო, მაგას რა მნიშვნელობა აქვს… მთელი დღე არ გახსენდები, მერე მოდიხარ და ისე, რომ წესიერად არც კი მესალმები ვიღაცასთან ჩხუბს იწყებ.

– რა მნიშვნელობა აქვს?! – ტონს უწევს და კიდევ ერთხელ მრჩება შთაბეჭდილება, რომ სხვა ადამიანს ველაპარაკები.

– ზუსტად ამას ვამბობ! – ხელებს ჰაერში ვწევ- შენ თავს შეხედე, ძალიან შეიცვალე, მგონია სხვა ადამიანი ხარ.

– იმიტომ რომ უკვე სხვანაირადაა ყველაფერი! – ტონს კიდევ უფრო უწევს და ადგილზე ვხტები- მე უბრალოდ შენი მეგობარი აღარ ვარ! გითხარი, რომ მომწონხარ! ჩემს თავს გადავაბიჯე, ჩვენს მეგობრობასაც გადავაბიჯე, ამის დედაც და იმაზე ახლოს მოგიშვი, ვიდრე ნებისმიერი ადამიანი, ვისთანაც ცხოვრებში ურთიერთობა მქონია! ამიტომ ბოდიში, თუ უფრო ემოციური ან იმპულსური ვარ!

-თუ მართლა ესე ფიქრობ….შენს მეგობრებს რატომ არ ეუბნები არაფერს? ყოველთვის დისტანციას რატომ ინარჩუნებ? – კისერში ბურთი მეჩხირება და მგონია მალე ვიტირებ.

– მეღადავები ხო? – ეცინება, მიყურებს და მართლა ეცინება. მინდა მაიკლის ამბავი ამ წამსვე მოვუყვე, რომ აღარ გაეცინოს, მაგრამ არ ვაპირებ, არ შემიძლია.

– არა, არ გეღადავები.

– რატომ მიშლი ნერვებს?- ღრმად ამოისუნთქავს და უკვე სევდიანი თვალებით მიყურებს.

-ჩემთან ერთად ყოფნის გრცხვენია?- უკანასკნელ ენერგიას ვიკრებ და ბოლო დარტყმისთვის ვემზადები.

-რამდენი დალიე? – თემიდან უხვევს და ჩემს ნერვებზე თამაშობს.

-ჩვენს საუბართან ეგ არაფერ შუაშია. მიპასუხე.- ხელებს ერთმანეთზე ვაჯვარედინებ და თვალებში მზერას ვუსწორებ.

– ალბათ, შუაშია, იმიტომ, რომ არ ვიცი ესეთი აბსურდული აზრები საიდან მოგდის.

– ძალიან რთულია შენთან ლაპარაკი. აზრი არ აქვს. – ვეუბნები და კარებისკენ მივდივარ. ჯეიმი გზას მიღობავს, მაჯაზე ხელს მკიდებს და მპასუხობს:

-არ არის რთული! შენ ართულებ, ყველაფერს! ურთიერთობა წესიერად არც დაგვიწყია და უკვე მთხოვ, რომ ეს ამბავი მთელ ქვეყანას მოვდო? – ისევ ცინიკური საუბარი, ვეღარ ვუძლებ და თვალები მიცრემლიანდება. წარმოდგენა არ აქვს რაზე ველაპარაკები ან რას ვგულისხმობ. ვერც ჩემ გულისტკივილს ხვდება და უბრალოდ გიჟ შეყვარებულ გოგოდ გამოვყავარ, რომელსაც ალოგიკური კითხვები აწუხებს.

– მეზიზღები. – მეც არ ვიცი ამას რატომ ვეუბნები, მაგრამ იმდენად მახრჩობს მოზღვავებული ემოციები, რომ სხვა უკეთეს სიტყვას ჩემი მდგომარეობის აღსაწერად ვერ ვპოულობ. გაბრაზებული კარებს ვაღებ, მაგრამ ჯეიმი ერთი ხელით კეტავს.

– ზურგი არ მაქციო.

– ვფიქრობ, ზუსტად ამას ვიზამ. – კარების სახელურს ვაწვალებ და როცა ვხვდები, რომ ძალა არ მყოფნის, ვნებდები. მისკენ ვტრიალდები და თვალის კუთხეებში შემაწუხებელ სისველეს ვგრძნობ. ერთი ხელით სწრაფად ვიწმინდავ ცრემლს, სანამ ლოყას დამისველებს და ჩემი სისუსტე უფრო შესამჩნევი გახდება.

-ჯეიმი, გამიშვი. – ამჯერად ვთხოვ, ვიცი, მალე ემოციებს ვეღარ მოვთოკავ, ამეტირება და ძალიან არ მინდა, რომ ასეთ მდგომარეობაში მნახოს.

-რატომ ართულებ ყველაფერს,- ერთი ხელით ისევ კარები უჭირავს და ზემოდან ჩემს სახეს დაყურებს- რატომ ართულებ ყველაფერს ზუსტად მაშინ, როცა იმის სათქმელად მოვედი, რომ…. შემიძლია გამგზავრება ზაფხულამდე გადავდო და მერე… მე და შენ ერთად წავიდეთ.