5. კოცონი

დინი. ტვინში გაუაზრებლად გავიმეორე მისი სახელი. თითქოს ამით გადავამოწმე, ეს მართლაც ის დინი იყო ვიზეც მე ვფიქრობდი თუ არა. ისიც არ ვიცი სახეზე ნერვიულობა რამდენად დამეტყო ან საერთოდ ამ სიბნელეში შესამჩნევი იყო თუ არა, მაგრამ ფაქტია, პირველი, რაც ანაბელმა ტუჩისა და ხელის გაურკვეველი მოძრაობებით მანიშნა იყო ის, რომ დაუპატიჟებელ სტუმარს ჩემი სახლში არ ყოფნის მომიზეზებით უკან გაისტუმრებდა.

ანაბელი ვერ მიმხვდარიყო ასეთი ვინ იდგა კარების უკან, ვისმა სტუმრობამაც ასე ძალიან ამაღელვა. სინამდვილეში უბრალოდ მოულოდნელობამ გამაშეშა ადგილზე და ამ ყველაფერს სახლში გამეფებული უკუნითი სიბნელე და საშინელებათა ფილმებისთვის დამახასიათებელი მონოტონური კაკუნის ხმაც დაემატა…

ტვინში ერთდროულად ათასმა ფიქრმა შემოაღწია. ფაქტი კი ერთი იყო : წარმოდგენა არ მქონდა დინი რას აკეთებდა ამ დროს ჩემი სახლის კარებთან.. ერთადერთი გზა კი რითაც მის მოულოდნელ სტუმრობას ავხსნიდი მასთან შეხვედრა იყო.

ანაბელს ვანიშნე, რომ ყველაფერი რიგზე იყო და კარების სახელური თამამად ჩამოვწიე. ნოემბრის სუსხმა მაშინვე შემოაღწია ჩემს სახლში და ადგილზე გაყინული რომ არ დავრჩენილიყავი, დინი სახლში შემოვიპატიჟე.

როგორც კი პირისპირ შევხვდი მას კიდევ უფრო დავიძაბე. მეც არ ვიცი რა იყო ის, რაც ამ ადამიანთან ურთიერთობისას მაშინებდა. შეიძლება უბრალოდ ასეთი აურის მატარებელი იყო ან დანარჩენ ბიჭებთან შედარებით გაცილებით სერიოზული. ისეთ შთაბეჭდილებას ტოვებდა თითქოს ნებისმიერ წამს მოველოდი, რომ რაღაცას უხეშად მეტყოდა.. მიუხედავად იმისა, რომ ჯერ ასეთი შემთხვევა არ დაფიქსირებულა. შეიძლება ჩემი დანახვით ბედნიერი არასდროს გამხდარა, მაგრამ ყოველ შემთხვევაში, უხეშად ნამდვილად არ დამლაპარაკებია.

ყავისფერი თმები ქარისგან ოდნავ აჩეჩილი ჰქონდა.. მხრებზე ღია ლურჯი ფერის ქურთუკი ჰქონდა შემოგდებული და ჯიბეებში ხელებჩაწყობილი თავდაჯერებულობას ასხივებდა.

– შემოდი. – თავაზიანად ვუთხარი და ყველანაირად ვეცადე მისი სტუმრობით გაკვირვება არ შემემჩნია.

ანაბელი გვერდიდან არ მშორდებოდა და შევამჩნიე, რომ დინს საჭიროზე დიდხანს მიაშტერდა.. დინის გვერდულმა ღიმილმა კი იმწამსვე დამიმტკიცა, რომ ერთადერთი არ ვიყავი ვინც ეს შეამჩნია.

– არ გიკვირს აქ რატომ მოვედი?- მითხრა და კარები ზურგს უკან გამოიხურა. იცოდა, რომ მასთან განმარტოვება მძაბავდა და ჩემი რეაქციებით დიდი ალბათობით ძალიან ერთობოდა.

– არც ისე. კარის მეზობელი ხარ და უფრო მაინტერესებს, ვიდრე მიკვირს. – თავდაჯერებულად გავეცი პასუხი და კმაყოფილი დავრჩი.

– ჰმმ..შენს მეგობარს არ ვიცნობ. – მოულოდნელად ყურადღება ანაბელზე გადაიტანა, რომელიც კვლავ ქვასავით გაუნძრევლად იდგა ჩემს გვერდით.

– ეს ანაბელია.. ეს კი დინ..

– თვითონ თავის სახელს ვერ მეტყვის? – დინმა წინადადების დასრულება არ მაცადა ისე მიუახლოვდა რამდენიმე ნაბიჯით ანაბელს. საწყალი გოგო, მის მაგივრად მე ავნერვიულდი, ამიტომ სიტუაციის გამოსასწორებლად დინის ყურადღება კვლავ ჩემზე გადმოვატანინე.

– მეტყვი აქ რას აკეთებ? – ხელები ერთმანეთზე გადავაჯვარედინე და ვკითხე. ყოველთვის, როცა ადამიანთან საუბარი მაღელვებს ასე ვიქცევი.. მეც არ ვიცი რატომ… ალბათ, ამით ერთგვარ დამცველ ფარს ვიქმნი.

– მთელი ქალაქის მასშტაბით შუქი წასული რომ არ იყოს, ალბათ, შენც იცი, რომ აქ არ ვიქნებოდი. – გაყინული მზერა მესროლა და ჩემს პასუხს დაელოდა.

– ანუ შუქის წასვლის გამო ხარ აქ? – ჩამეცინა, დინის სახეს კი სერიოზულობა არ დაუკარგავს. უზრდელი.

– შენმა ბიჭებმა შეხმიანება ვერ გაბედეს…

– ჩემმა ბიჭებმა? – წინადადება გავაწყვეტინე. არ მესიამოვნა როგორი ტონითაც და რა სიტყვებითაც მომმართა. არადა მეც ძალიან კარგად ვიცოდი რომელ ბიჭებზეც იყო საუბარი.

– ჰო. ძალიან კარგად იცი ვისაც ვგულისხმობ. მოკლედ, მაგას რა მნიშვნელობა აქვს. უბრალოდ იმის სათქმელად მოვედი, რომ ასეთ სიბნელეში მარტო სახლში დასარჩენად მეც კი შემეცოდე.

– შეცოდება არ მჭირდება. – ისევ ჩავეჭერი საუბარში.

– მემგონი არ გინდა გაიგო რის სათქმელად მოვედი, თორემ ასე დიდხანს ვიკამათებთ ელინეარ.

– მითხარი. – დავნებდი და ხელებიც ძირს ჩამოვუშვი.

– ბიჭებმა ცეცხლი დავანთეთ. დენი დილამდე არ მოვა. ჰოდა შენ და შენს მეგობარს კოცონზე გეპატიჟებით. – მითხა და ადგილზე გავშრი. ამ შემოთავაზების გარდა ყველაფერს ველოდებოდი. მითუმეტეს დინისგან. მეუცნაურებოდა ის ფაქტი, რომ თავისი ინიციატივით დამპატიჟა..ან იქნებ არც.

– ამმ.. – დავფიქრდი. ანაბელს გავხედე და მომეჩვენა თითქოს თვალებით მანიშნებდა დავთანხმებულიყავი.

– მთელი საღამო ასეთ სიბნელეში, ვფიქრობ, ძალიან მოიწყენთ. – ნიშნისმოგებით მიპასუხა.

ტელეფონი ჯიბიდან ამოვიღე მინდოდა საათი შემემოწმებინა, მაგრამ გაშავებული ეკრანის დანახვამ შემახსენდა, რომ ყველაფერთან ერთად ტელეფონიც დამჯდარი მქონდა. ბევრი ფიქრი აღარ დამჭირვებია და როგორც ყველა მიხვდით, დინის შემოთავაზებაზე დავთანხმდი.

****

მე და ანაბელი ოდნავ ჩამოვრჩით დინს და სანამ ჯეიმის სახლს მივუახლოვდებოდით ანაბელმა ვერ მოითმინა და ყურში ჩამჩურჩულა :

– არ ვიცოდი ესეთი სიმპატიური მეგობარი თუ გყავდა. – მის კომენტარზე ჩამეცინა. კიდევ უფრო სასაცილი კი ის იყო, რომ თავის დროზე სანამ ანაბელს დავუახლოვდებოდი გავიფიქრე, რომ ანაბელი დინის გოგო ვარიანტი იყო.

დინს ნაბიჯები ავუწყვეთ და მალევე ჯეიმის სახლის კარებთან აღმოვჩნდით. გული გამალებით მიცემდა. არ ვიცოდი რა სიტუაცია და საერთოდ ვინ დამხვდებოდა იქ.. ისიც არ ვიცოდი რამდენად სასურველ სტუმარს წარმოვადგენდი, მაგრამ ყველაზე უცნაურ ფაქტად მაინც დინის მოულოდნელი სტუმრობა რჩებოდა.

გზა ჩაბნელებული ოთახებიდან სახლის უკანა ეზომდე ანაბელის ტელეფონის ფანრით გავიკვლიეთ. დინი წინ სიბნელეში ისე მიაბიჯებდა თითქოს ირგვლივ გველაფერი განათებული ყოფილიყო.

არ ვიცოდი მათ სახლს თუ უკან ამხელა ეზო ჰქონდა. რამდენიმე მეტრის მოშორებით თვალი მოვკარი დანთებულ კოცონს, რომლის ირგვლივ ბიჭები ისხდნენ. არც თუ ისე კარგი მხედველობა მქონდა, ამიტომ სანამ მოვუახლოვდებოდი სახეების გარჩევა გამიჭირდა..

სიცივეს ნერვიულობაც დაემატა და მალე კანკალი დავიწყე. არ ვიყავი მზად ჯეიმისთან შესახვედრად. თითქოს ჩემი ესოდენ ახლო მეგობარი სრულიად უცხო გამხდარიყო. მეგონა ჩემი დანახვა არც კი გაუხარდებოდა. წარმოდგენა არ მქონდა რას ვიგრძნობდი მისი ასეთი დამოკიდებულების დანახვის შემთხვევაში.

ანაბელი უკეთეს განწყობაზე ჩანდა. იქნებოდა კიდეც, არავისთან შეხვედრა მას არ აშინებდა და იმ წამს ყველაზე მეტად შემშურდა მისი.

ბიჭების ხმამაღალმა საუბარმა და სიცილმა მალე მთლიანად მიიპყრო ჩემი ყურადღება.. ორი ნაბიჯიც გადავდგი და უკვე ძალიან ახლოდან დავინახე იქ მყოფი ადამიანის სახეები.

ნოა და სტეისი ხელგადახვეულები ერთ ხის სკამზე იყვნენ მოკალათებული, მათ გვერდით სებასტიანი და მაიკლი ერთმანეთთან ლაპარაკში იყვნენ გართული, წრის შუაგულში კი ჯეიმი განმარტოვებით იჯდა.

ხელის გულები გამიოფლიანდა და სანამ უკან გამობრუნებას დავაპირებდი ნოას მხიარულმა ხმამ მისკენ გამახედა.

– ელის, რაკარგია რომ შენც მოხვედი. – მითხრა ნოამ, ოდნავ სკამზე მიჩოჩდა და ადგილი გაათავისუფლა ჩემთვის და ანაბელისთვის. სტეისიმ ხელი დამიქნია და როცა მათ მივუახლოვდი ორივეს გავუღიმე.

ჩემი სახელის გაგონებაზე და დინის დანახვაზე დანარჩენებმაც ჩვენკენ გამოატრიალეს თავები.

მაიკლს თვალები გაუფართოვდა და აღარ უსმენდა სებასტიანს, რომელიც რაღაცას გამწარებული უმტკიცებდა. მალე სებასტიანიც მიხვდა, რომ ახალი სტუმრები მოვიდნენ და როგორც კი დამინახა ხელი მაღლა ასწია და თვალი ჩამიკრა.

მეც მორცხვად ყველას ხელი დავუქნიე და ამ ჟესტით მივესალმე. მაგრამ ერთადერთი ვისკენაც არ გამიხედავს ჯეიმი იყო. თვალის კუთხიდან ვხედავდი, რომ მიყურებდა. ძალიან მწველი მზერით მიყურებდა. მაგრამ სანამ თვალებში შევეფეთებოდი, ნოას გვერდით მე და ანაბელი მოვკალათდით. დინი ანაბელს მიუჯდა და მალევე მასთან დიალოგი გააბა.

ანაბელს ეტყობოდა კომფორტულად გრძნობდა თავს. მე კი თავს ისე ვგრძნობდი თითქოს ჩემ წინ დანთებულ კოცონზე მწვავდნენ. ნოამ და სტეისიმ მაშინვე გააბეს ჩემთან საუბარი. ძალიან საყვარლები იყვნენ. ვერ წარმომედგინა, რომ ნოას ასეთი წარსული ჰქონდა გამოვლილი და ძალიან მიხაროდა, რომ ახლა ყველაფერი კარგად იყო.

ცოტახანში, როცა სასაუბრო თემა ამოიწურა სტეისიმ ორი პლედი მოგვაწოდა ერთი ჩემთვის, მეორე ანაბელისთვის და ამის შემდეგ შეყვარებულმა წყვილმა თავიანთ სასიყვარულო ბუშტში გადაინაცვლეს.

უხერხულობა ზენიტს აღწევდა. მინდოდა საკუთარი თავისთვის სილა გამეწნა, რადგან სამარცხვინოდ ვიქცეოდი. ჯეიმისთვის ზედაც არ შემიხედავს.. აქ ყოფნიდან 15 წუთის განმავლობაში.

ვიცი, მასაც არ გამოუჩენია ინიციატივა ჩემთვის მოემართა, მაგრამ თვალებში რომ შემეხედა დარწმუნებული ვარ მომესალმებოდა მაინც. მაგრამ არა. მე ხომ ყველაზე მშიშარა, გაუბედავი, მორცხვი და უაზრო ადამიანი ვარ მთელ მსოფლიოში. კისერში ბურთი მეჩხირებოდა, რადგან საკუთარ თავთან ბრძოლას ვაგებდი და წინააღმდეგობას ვერ ვუწევდი, რომ როგორღაც მისთვის შემეხედა.

სებასტიანი და მაიკლი ერთმანეთთან კამათს მორჩნენ. არ ვიცი ვინ გაიმარჯვა, მაგრამ როცა მაიკლმა ორი ჭიქით ხელში ჩემკენ გადმოინაცვლა ბედნიერება აღბეჭდვოდა სახეზე.

მუცელში პეპლებმა გაიფრთხიალეს მის დანახვისას. ხაკისფერი ჰუდი და შავი შარვალი ეცვა. თითქოს განსაკუთრებული არაფერი, მაგრამ ასეთ ჩაცმულობას ვფიქრობ ყველაზე მეტად იხდენდა.

მომიახლოვდა, ჭიქა მომაწოდა და თავზე რომ არ დამდგომოდა ჩემ წინ საყვარლად ჩაიცუცქა და ღიმილით მითხრა :

– ბოდიში, თავი ვერ დავაღწიე სებასტიანს.

– რა პრობლემაა. – ვუთხარი და მისი მოწოდებული ჭიქიდან სასმელი მოვსვი.
სახე ალბათ ყველაზე უშნოდ დავმანჭე, რადგან წვენის მაგივრად ალკოჰოლური სასმელი გადავუშვი ორგანიზმში.

– უფს, გაფრთხილება დამავიწყდა. – მითხრა და ჩაეცინა.

მაიკლი რაღაცას მეუბნებოდა, როცა ყურადღება ჩემ წინ მდგარი ადამიანის სილუეტმა მიიქცია. ჯეიმი სკამიდან ფეხზე წამომდგარიყო. ყავარჯენს ეყრდნობოდა და ისევ ისეთივე მწველი მზერით მიყურებდა.

შავი კაპიუშონი თავზე ჰქონდა ჩამოფარებული. ერთდროულად სევდიანი და მკაცრი გამომეტყველება ჰქონდა. გული მუცელში ჩამივარდა, როცა თვალებში შევხედე. ნამუსმა შემაწუხა. ძალიან შემაწუხა. იმის გამო, რომ ყურადღება არ მივაქციე. იმის გამო, რომ მის მაგივრად ახლა მაიკლს ვესაუბრებოდი. იმის გამო, რომ გაუაზრებლად ჩვენი ურთიერთობა ფერს და სიახლოვეს კარგავდა. მეშინოდა, რომ მეგობარს ვკარგავდი.

მაიკლმა კითხვა დამისვა. რეალობაში დამაბრუნა და სანამ გააზრებას მოვასწრებდი, როცა უკან გავიხედე ჯეიმი უკვე იქ აღარ იდგა.

– მიხარია, რომ აქ ხარ. ხომ არ გეწყინა ჩემ მაგივრად დინმა რომ მოგიპატიჟა?

– შენ გამოუშვი? – სიცილით ვკითხე.

– ჰო.. ვიფიქრე მე რომ მოვსულიყავი… ზედმეტად შეგაწუხებდი. – მორცხვად ძირს დაიხედა.

– მომწონს, რომ გულახდილი ხარ. – გაუაზრებლად ვუთხარი.

– რას გულისხმობ?

– იმას, რომ შეგეძლო ეს არც კი აგეხანა ჩემთვის და ისე მოგეჩვენებინა თავი თითქოს არ გაგახსენდი ან არ მოგინდა ინიციატივის გამოჩენა. – ეს სიტყვები ვუთხარი და ვიგრძენი როგორ ამიწითლდა ლოყები. მეც არ ვიცოდი ასე გახსნილად როგორ ველაპარაკებოდი მას. მაგრამ, ჯეიმისთან შედარებით მასთან კომუნიკაცია გართულებების გარეშე ბევრად მარტივი იყო.

ჯეიმი… გამახსენდა თუ არა მაშინვე ცუდად ვიგრძენი თავი. ან ახლავე უნდა გამომესწორებინა სიტუაცია ან არასდროს. ერთი ყლუპი მწარე ალკოჰოლისა კიდევ მოვსვი, მაიკლს მოვუბოდიშე და ვუთხარი, რომ საპირფარეშოში შევიდოდი და მალე დავბრუნდებოდი. ანაბელი და დინი ზედმეტად იყვნენ ლაპარაკში გართულები, რომ ჩემთვის ყურადღება მოექციათ.

მაიკლმა თავი დამიქნია და ჩემ ადგილას, სკამზე ჩამოჯდა. ღრმად ჩავისუნთქე და სახლისკენ ავიღე გეზი, სადაც ვიცოდი ჯეიმი დამხვდებოდა.

*****

ამის დედაც, შუა გზაში გამახსენდა, რომ ჩემი ტელეფონი დამჯდარი იყო და რომ მეც დინის მსგავსად უკუნით სიბნელეში სწორ ნაბიჯებს ვერ გადავდგამდი. არ ვიცი რა სასმელი დავლიე, მაგრამ ეტყობა ჰაერზე უფრო მომეკიდა და გამართულად სიარული კიდევ უფრო მიჭირდა.

მეც არ ვიცოდი რის სათქმელად ვაპირებდი ჯეიმისთან შეხვედრას ან საერთოდ შევხვდებოდი თუ არა მას, მაგრამ რამენაირად მასთან ცივილურად დალაპარაკება უნდა მომეხერხებინა.

მინის კარები სანახევროდ ღია დამხვდა. კიდევ ერთი ნიშანი იმისა, რომ ჯეიმიმ სახლში გადმოინაცვლა. მთელი ორგანიზმი მეწვოდა შინაგანად, ერთდროულად თავბრუს ხვევისა და გულის რევის შეგრძნება დამეუფლა. ასე მაშინ მემართება, როცა რაღაცაზე ძალიან ვნერვიულობ.

სახლში შევედი, მინის კარები გამოვიხურე და ვცდილობდი როგორმე დიდ ოთახამდე მიღწევას.

სიჩუმესა და სიბნელეს მოეცვა მთელი სახლი… მხოლოდ ჩემი ნაბიჯების ხმა არღვევდა მყუდროებას. ნაცნობ საპირფარეშოს ავუარე გვერდი და მივხვდი, რომ ახლა ნამდვილად დიდ ოთახში ვიმყოფებოდი.

ჯეიმის კვალი არსად ჩანდა, იქნებ დასაძინებლად თავის ოთახში გადაინაცვლა… სისულელეს ვაკეთებდი. მხოლოდ იმ წამს მივხვდი, რომ გამბედაობა არ მეყოფოდა მასთან დასალაპარაკებლად.

გადავიფიქრე… შემოვტრიალდი და კვლავ მინის კარებისკენ ავიღე გეზი. ნელი ნაბიჯებით ვუახლოვდებოდი გასასვლელს, როცა მოულოდნელად ქვასავით მაგარ მკერდს თავით შევეჯახე.

აზრზე მოსვლა ვერ მოვასწარი, სანამ ნაცნობი ტკბილი ხმა არ ჩამესმა ყურებში :

– აქ რას აკეთებ?

***

უკან დავიხიე, ოდნავ წავბორძიკდი და სიბნელის მიუხედავად კარგად დავინახე შავ კაპიუშონიან ჰუდში გამოწყობილი ჯეიმი, რომელიც ერთი ხელით ყავარჯენს ეყრდნობოდა, მეორეში კი სავარაუდოდ ალკოჰოლური სასმლით სავსე ბოთლი ეჭირა.

– ვაუ, შემაშინე. – ჩამეცინა და გულზე ხელი მივიდე.

– აქ რას აკეთებ? – კითხვა გამიმეორა. ოდნავი ღიმილიც კი არ გამკრთალა მის სახეზე.

– ამმ… საპირფარეშოსთვის გამოვედი. შენ? – ვიცრუვე და ამასთან ერთად უაზრო შეკითხვაც დავუსვი. საკუთარ სახლში იყო და სადაც უნდა იქ იქნებოდა. ყოჩაღ ელ, ჭკვიანური შეკითხვისთვის.

– ორი წუთის წინ გვერდი აუარე. – მშვიდი ტონით მითხრა, მე კი ფეხებქვეშ მიწა გამომეცალა. ალბათ, შემოსვლისთანავე დამინახა და სავარაუდოდ იცოდა კიდეც, რომ მას ვეძებდი. ახლა ნამდვილად ორმაგად სულელი აღმოვჩნდი და უარეს დღეში ჩავიგდე თავი. ვიცოდი, მოტყუებას აზრი აღარ ჰქონდა, მაგრამ სიტუაციიდან თავის დაძვრენის მიზნით მორიგი ტყუილი შევთხზი :

– ჰო… ამმ..მომეჩვენა, რომ ცუდად ვხდებოდი, მაგრამ მერე უკეთ ვიგრძენი თავი და ეზოში დაბრუნება გადავწყვიტე.

– მოგეჩვენა? – საყვარლად გაეღიმა. მისი ღიმილი კი ვფიქრობდი, კარგის მანიშნებელი იყო. იქნებ მე მეჩვენებოდა და საერთოდ არ არსებობდა არანაირი დაძაბულობა ჩვენ შორის? იქნებ მე გავაბუქე იმ დღეს განვითარებული მოვლენები და ნასვამ მდგომარეობაში მყოფ ჯეიმის საერთოდ დაავიწყდა ყველაფერი…

– აჰამ.. – ძირს დავიხედე, უხერხულობა ზენიტს აღწევდა. იცოდა, რომ ვატყუებდი, რომ სინამდვილეში მასთან შეხვედრა მინდოდა, მაგრამ, რა თქმა უნდა, არ მეყო გამბედაობა და მასთან ურთიერთობის დასალაგებლად ვერაფერს ვაკეთებდი.

– ბევრი დალიე? – მოულოდნელად მკითხა, დისტანციას ინარჩუნებდა, მაგრამ მაინც კარგად ვგრძნობდი მის ტკბილ სუნს, რომელიც ალკოჰოლის სუნში ირეოდა.

– არა. თითქმის არ დამილევია. – სუნთქვა გამიხშირდა. ჩემი სხეული წინასწარ ემზადებოდა მოსალოდნელი დიალოგისთვის.

– მაშინ, ცუდად რატომ იგრძენი თავი? – მკითხა და ერთი ნაბიჯი წინ გადმოდგა. ირონიულად არ მესაუბრებოდა, მაგრამ შავ კაპიუშონიან ჰუდში გამოწყობილი ჯეიმი, რომელიც რამდენიმე სანტიმეტრის მოშორებით იდგა ჩემ წინ, ძალიან, ძალიან მაღელვებდა. მივხვდი, აზრი აღარ ჰქონდა უაზრო თამაშის გაგრძელებას. ამ დიალოგს თავს სამუდამოდ ვერ ავარიდებდი, ამიტომ სიმართლის თქმა გადავწყვიტე.

– შენი ნახვა… მინდოდა. – უკანასკნელი სიტყვა ჩუმად ძლივს წარმოვთქვი. ადგილზევე გავშრი და ცოტა მაკლდა, რომ სახლში უკანმოუხედავად გავქცეულიყავი.

– ვერ გავიგე? – არ ვიცოდი, მართლა ვერ გაიგო, თუ მაწვალებდა, მაგრამ ამჯერად ხმამაღლა ვუპასუხე :

– შენი ნახვა მინდოდა.

– ჰმმ, – თქვა და თავიდან კაპიუშონი მოიხადა – დარწმუნებული ხარ?

– რაში? – ნერწყვი მძიმედ გადავყლაპე. ახლა უკეთ ვხედავდი მის სახეს, რომელსაც სახლში შემოღწეული მთვარის შუქი ანათებდა. თვალები უბრწყინავდა, მაკვირდებოდა და შთაბეჭდილებას ტოვებდა, რომ თავიდან ბოლომდე ესმოდა ჩემი ხმამაღალი ფიქრები.

– იმაში, რომ ჩემი ნახვა გინდოდა. – თქვა და ხელით თმა აიჩეჩა. მინდოდა მცოდნოდა რას გრძნობდა იმ წუთებში. ასევე არ ვიცოდი როგორ დამეცვა მეგობრობის ზღვარი, როგორ მესაუბრა მასთან ისე, რომ ჩემი ნამდვილი გრძნობების შესახებ ვერაფერი შეეტყო მას. შეიძლება მისი გადმოსახედიდან გაურკვეველი არაფერი ხდებოდა ჩვენ ურთიერთობაში. მე კი… იმ საღამოს განვითარებულმა მოვლენებმა ბოლო მომიღო და კიდევ ერთხელ დამარწმუნა თუ როგორ მომწონდა ჩემი მეგობარი ჯეიმი.

– ამას რატომ მეკითხები? – თავი კვლავ სულელად მოვაჩვენე.

– იცი, რატომაც. – სერიოზული ხმით მითხრა, მე კი უფრო დავიძაბე.

– ვიცი… მართალი ხარ.. მეც ზუსტად ამაზე მინდა შენთან ლაპარაკი. – ორ წამიანი პაუზებით ველაპარაკებოდი, მეტის მოთმენა აღარ შემეძლო და მერჩივნა ჩემი გულის ტკივილი გამეზიარებინა მისთვის.

– გისმენ. – თქვა და ბოთლი ტუჩებთან მიიტანა. ელოდებოდა, რომ ჯერ მე ვეტყოდი ჩემს სათქმელს. მე კი წარმოდგენა არ მქონდა, რა უნდა მეთქვა მისთვის.

– არ მომწონს… არ მომწონს, რაც ხდება მე და შენ შორის. – ხელებს ერთმანეთს ვუჭერდი, რომ ძალა მომეკრიბა. სინათლის შუქზე ალბათ, ამ წინადადებას ჯეიმის ვერასდროს ვეტყოდი.

– მაინც, რა არ მოგწონს? – უემოციო სახით მიპასუხა. ვერ ვხვდებოდი რას ცდილობდა, რატომ მაწვალებდა.

– არ ვიცი… ის, რომ… – საჭირო სიტყვებს ვეძებდი, მაგრამ პირიდან არაფერი ამომდიოდა. მინდოდა მეთქვა, რომ არ მომწონდა როგორც მექცეოდა, რომ არასწორ სიგნალებს უშვებდა ხანდახან ჩემი მისამართით, რომ იმ დღეს მომეჩვენა მასაც უნდოდა რაღაც ეცადა ჩემთან, რომ გული მატკინა მისი გაუჩინარებითა და გაუცხოვებით. მე კი ამ ყველაფერს ვერ ვეტყოდი, რადგან ამ შემთხვევაში ჩემი ნამდვილი გრძნობებისთვის ფარდა უნდა ამეხადა.

– რომ..? – კვლავ აუღელვებლად მესაუბრებოდა, მე კი ათასნაირი ემოცია მიტევდა იმ წუთებში.

– ის, რომ…. ეს დღეები… უფრო გაცივდი ჩემ მიმართ.- ვუთხარი და მზერა ავარიდე.

– ვერ ვხვდები რას გულისხმობ – მიპასუხა და თავზე კვლავ კაპიუშონი წამოიხურა. ამ პასუხის გარდა ყველაფერს ველოდებოდი. ალბათ, მართლა მომეჩვენა ყველაფერი, მისი დღევანდელი მზერაც, როდესაც მე და მაიკლს შორიდან გვაკვირდებოდა, მისი სევდით სავსე თვალები, როცა გამომიტყდა, რომ მის მეგობარს მოვწონდი.. შეიძლება იმდენად გატაცებული ვიყავი ჯეიმით რომ ეს ყველაფერი მხოლოდ ჩემი გონებისა და ფიქრების ნაყოფი იყო და მეტი არაფერი.

– ჯეიმი… – თავი გავაქნიე, მინდოდა მეთქვა, რომ კარგად იცოდა რასაც ვგულისხმობდი, მაგრამ შეწინააღმდეგებისთვის ძალა აღარ მყოფნიდა.

– ელინეარ. – მანაც გაიმეორა ჩემი სახელი. გული ორ ნაწილად გამეყო, მივხვდი თვითონ არაფრის თქმას არ აპირედა. მე კი არ ვაპირებდი ჩემი გულის გადაშლას მისთვის. მეშინოდა, რომ ამ ლაპარაკში რაღაც წამომცდებოდა. მეშინოდა, რომ ჩემს გრძნობებში საბოლოოდ გამოვუტყდებოდი.

– რატომ მაწვალებ? – თვალებში შევხედე. მას გვერდულად გაეღიმა, ოდნავადაც არ იყო აღლვებული ჩვენი დიალოგით

– არ გაწვალებ. მინდა, რომ შენ მითხრა რა ხდება მე და შენ შორის.- სიტყვები „მე” და „შენ” უფრო გარკვევით წარმოთქვა.

– ფიქრობ, რომ ყველაფერი რიგზეა? – მინდოდა მასაც ელაპარაკა, მინდოდა გამეგო რას გრძნობდა, ან საერთოდ რას ფიქრობდა ამ სიტუაციაზე.

– არ ვფიქრობ… – თქვა და ისევ გაჩუმდა.

– მეც… და  ამაზე დასალაპარაკებლად მოვედი შენთან. არ შეიძლება…. რომ… გამოცანების გარეშე ვილაპარაკოთ?

– კი, შეიძლება.

– კარგი..- ვუთხარი, ტვინში დავალაგე სათქმელი, მაგრამ სანამ გავაგრძელებდი, დამასწრო :

– მაწყენინე.

– რა? – წარბები შევჭმუხნე, გული ისევ ამიფრიალდა.

– დღეს.. ცუდად მოიქეცი.

–   რას გულისხმობ? – სუნთქვა გამიხშირდა, არ ვიცოდი საითქენ მიყავდა საუბარი.

–   გამოცანებით ლაპარაკი აღარ გინდა, ჰო? – ბოთლი ძირს დადო და მხრით დერეფნის კედელს მიეყრდნო.

– არა.

– წეღან მითხარი, რომ მე გავცივდი შენ მიმართ, ხო ასეა? 

– კი. – მხოლოდ მოკლე პასუხების გაცემას ვახერხებდი. 

– მაშინ მიპასუხე. ფიქრობ, რომ ჩემი დაიგნორება კარგი საქციელია? 

– ჯეიმი.. – არ ვიცი სასმლის ბრალი იყო თუ არა, მაგრამ ასეთ აგრესიულს პირველად ვხედავდი.

– ჩემს სახლში მოდიხარ და გამარჯობის ღირსადაც აღარ მთვლი. შენი აზრით, ეს კარგი საქციელია? – ნელნელა საუბრის ტონს უფრო უწევდა და უფრო მიახლოვდებოდა.

– არა, უბრალოდ… 

   წინადადება ვერ დავასრულე, გაქვავებული ვიდექი და ტვინში აზრების დალაგებას ვერ ვახერხებდი. ჯეიმიც ჩუმად იდგა, სადღაც შორს იყურებოდა და ხმას არ იღებდა. მალევე ხელით თვალები მოისრისა, ღრმად ამოისუნთქა და ამჯერად უფრო  მშვიდად და თითქოს სევდიანი ხმით მიპასუხა :

– მარტო შენ ამას არ გაბრალებ … – ორი წამით გვერდზე გაიხედა, მერე ისევ თვალებში შემომხედა და განაგრძო :

– მეც პრობლემები მაქვს…და დრო მჭირდება… რაღაცების გადასახარშად. ცალკე ფეხის ამბავი მაწუხებს, მოკლედ… არ ვარ ჩემი ცხოვრების საუკეთესო ეტაპზე და…. არ მინდა, რომ შენც ჩემი ხასიათის ცვლილებების მოწმე იყო. 

– მე… მეგობარი ზუსტად იმისთვის არსებობს, რომ ცხოვრების არასასიამოვნო ეტაპზე გვერდით დაგიდგეს.. – ხმა გამებზარა, გული მიკვდებოდა ესეთ სევდიანს რომ ვუყურებდი. საშინლად ვგრძნობდი თავს, ვხვდებოდი, რომ ჩემ განზე გაწევას ცდილობდა.

– ეხლა არავინ მჭირდება. – ყავარჯენს დაეწყრდნო, ზურგი მაქცია და თავისი ოთახისკენ აიღო გეზი. მეც არ ვიცი რა ძალამ მაიძულა, მაგრამ მხარზე ხელი მოვკიდე და შევაჩერე. 

– ჯეიმი.. – ჩემკენ შემოვატრიალე, შეიძლება სიბნელეში მომეჩვენა, მაგრამ მის ფაიფურისებრ ლოყაზე სისველე შევამჩნიე.

– ელის, გითხარი, რომ დრო მჭირდება. 

– რამე თუ გიჭირს მითხარი და დაგეხ..

– ვერ დამეხმარები. შენ განსაკუთრებით. – კისერზე ძარღვები გამოებერა, ხელი გაითავისუფლა და დაამატა :

– თუ შეგიძლია მარტო დამტოვე. 

– რამე შემეშალა? ჩემი ბრალია? – გული გამალებით მიცემდა, და თვალები დაუკითხავად ცრემლებით ამევსო. 

– არავის ბრალი არაა. – სევდიანად გაეღიმა, მომიახლოვდა, სახეზე კარგად ამათვალიერა, შემდეგ ჩემი თავი ერთ ხელში მოიქცია და ნაზად შუბლზე მაკოცა. მაშინვე გაუაზრებლად ცრემლები ჩამომცვივდა თვალებიდან, როცა დამშვიდობებამდე ჯეიმიმ ყურში ჩუმად ჩამჩურჩულა : 

– მაპატიე. 

*** 

ჯეიმი თვალს მიეფარა, სიბნელეში გაუჩინარდა და შეგრძნება დამეუფლა იმისა, რომ ზუსტად იმ წამს იგი ჩემი ცხოვრებიდანაც გაქრა.

   ოთახში უკვე მარტო ვიყავი… ჩემი გულის ტკივილის გამზიარებელი კი არავინ იყო. დერეფანში კედელს ზურგით მივეყრდენი, თავი მივადე და თვალები დავხუჭე. ვცდილობდი საკუთარი თავისთვის იმის დამტკიცებას, რომ ძლიერი ვიყავი და რომ ყველანაირად შევძლებდი მოზღვავებული ემოციების გამოხატვისგან თავის შეკავებას.

   ღრმად ვსუნთქავდი, ისევ დახუჭული მქონდა თვალები და მთელი გულით მინდოდა რაიმე უხილავ ძალას სახლში დავებრუნებინე. შორიდან მესმოდა სიცილის ხმები.. როგორც ჩანს, ეზოში მხიარულ დროს ატარებდნენ კოცონის გარშემო შემოკრებილი ჩემი მეგობრები..

  უფროსწორად რომ ითქვას ჯეიმის მეგობრები. მე კი სრულიად ზედმეტი ვიყავი აქ. ისიც დამავიწყდა, საერთოდ რატომ მოვედი ამ სახლში, რატომ შევხვდი მას და კიდევ ორმაგად რატომ გავიტეხე გული. ყელში ბურთი გამეჩხირა.

   საშინელი შეგრძნებაა… გეტირება, ძალიან გეტირება, მაგრამ შენი რაღაც ნაწილი ყველანაირად ცდილობს ცრემლების შეკავებას.. თავბრუ მეხვევოდა და საშინლად ვგრძნობდი თავს. მეგონა გავქრი და ყველასთვის უჩინარ არსებად გადავიქეცი. არც მინდოდა ვინმეს შევემჩნიე, არ მინდოდა ხალხში დაბრუნება, თავის მოჩვენება ვითომ ყველაფერი რიგზე იყო.. აღარ მინდოდა მის სახლში გაჩერება და იმაზე ფიქრი, რომ რამდენიმე მეტრის მოშორებით ისიც აქ იყო. აქ იყო, მაგრამ ამავდროულად, ძალიან შორს.. განსაკუთრებით შორს ჩემგან…

    ხელით თვალები მოვისრისე, მეგონა ტკივილის ძლიერ ტალღას გადავურჩი, მაგრამ როცა თითებზე სისველე ვიგრძენი მივხვდი, რომ გაუაზრებლად ვტიროდი. იმ წუთებში მეზიზღებოდა ჩემი თავი. ყოველთვის ვამბობდი, რომ ბიჭის გამო არასდროს ვიტირებდი, ახლა კი….ცრემლები არ ჩერდებოდა, დაუკითხავად ტოვებდა ჩემს თვალებს და უკანასკნელ ძალას მაცლიდა ფეხებიდან. აქამდე მეგონა ჩემი ცალმხრივი გრძნობის გამო არ ვიტანჯებოდი, დღეს კი … დღეს კი აღარ ვიცოდი რამდენად მარტივად შევძლებდი ამ გრძნობასთან ერთად ცხოვრებას.

     ჯეიმი მიყვარდა. მხოლოდ ეს ვიცოდი დანამდვილებით. მართალია, აქამდე არავინ მყვარებია და შესაძლოა ის, რასაც მის მიმართ ვგრძნობდი სიყვარული არც ყოფილიყო… მაგრამ ახლა, როცა გულზე ცეცხლი მეკიდა, როცა მისი გაუჩინარებით ადგილზევე ვიწვოდი, ვიცოდი, რომ მიყვარდა. ძალიან მიყვარდა.

   უცნაურია არა? სიყვარულს პირველი ტკივილი რომ გაგრძნობინებს… სამწუხაროა, რომ თავის ხელში აყვანა ვერ შევძელი, საკუთარ თავთან დადებული პირობა დავარღვიე და უკვე მეორედ, შეიძლება მესამედაც, ვტიროდი ჩემი მეგობარი ჯეიმის გამო…

   ცრემლები ხელით მოვიწმინდე… სავარაუდოდ თვალები დასიებული და ცხვირი გაწითლებული მექნებოდა ტირილისგან. საბედნიეროდ, სიბნელე იყო, მაგრამ ეზოში კოცონთან დაბრუნებისას შესაძლოა დანარჩენებსაც შეემჩნიათ ჩემი მდგომარეობა, რაც ძალიან, ძალიან არ მინდოდა. მინის კარებს მივუახლოვდი, თმები ჩამოვიშალე და ჩემი სახე გრძელ კულულებში მაქსიმალურად ჩავმალე. სანამ მინის კარებს ჩემ უკან გამოვიხურავდი კიდევ ერთხელ შევიხედე სახლში, მაგრამ ჯეიმის ნაკლებობა ისევ ისეთივე ცხადი და მტკივნეული იყო, როგორც არასდროს.

* * * * * *

   ნელი ნაბიჯებით მივდიოდი კოცონისკენ. ბავშვების ხმა და მათი შეძახილები უკვე მკაფიოდ ჩამესმოდა ყურებში. არ მინდოდა ვინმესთვის განწყობა გამეფუჭებინა, ამიტომ რაც შეიძლება მალე უნდა დამეღწია თავი ამ ადგილიდან. ჯეიმი მუდამ ჩემი კარის მეზობლად დარჩებოდა, მაგრამ გადავწყვიტე ამიერიდან თავი ამერიდებინა როგორც მასთან, ასევე მის მეგობრებთან შეხვედრისთვის.

   მაიკლმა, რომელიც კვლავ ჩემ ადგილას იჯდა, მაშინვე შემამჩნია. ფეხზე წამოდგა და ანერვიულებული სახით ამათვალიერა. არ ვიცი მეტყობოდა თუ არა, რომ ცოტახნისწინ ჯოჯოხეთი გამოვიარე, მაგრამ მისი თვალები ვფიქრობ, ჩემ კითხვას დადებით პასუხს სცემდა.

– ცუდად ხომ არ ხარ? – მომიახლოვდა და მზრუნველი თვალებით შემომხედა.

– ჰო, მემგონი სასმლის ბრალია. – მოვიმიზეზე.

– ერთ ჭიქაზე მეტი არ დაგილევია.. მოდი დაჯექი. – მითხრა და ხის სკამზე მიმითითა. ჯერ წინააღმდეგობის გაწევის თავი არ მქონდა, ამიტომ დავთანხმდი და სკამს მივუახლოვდი. ანაბელმა მაშინვე შემიმჩნია და როცა მის გვერდით მოვკალათდი ჩუმად მითხრა :

– ელ, ყველაფერი რიგზეა?

პასუხის გაცემა სიტყვიერად არ შემეძლო. როდესაც ცუდად ვარ ან მეტირება, ყველაზე მეტად ამ შეკითხვას ვერ ვიტან, რადგან იმ წამსვე გული მეორედ მიჩუყდება და გაჩერება უფრო მიჭირს. ამიტომ ანაბელს უბრალოდ თავი დავუქნიე და მთელი ძალა მოვიკრიბე იმისთვის, რომ ყალბად გამეღიმა. მაიკლი მარცხენა მხრიდან მომიჯდა. ლაპარაკის თავი არ მქონდა, ამიტომ უბრალოდ ცეცხლის მოთამაშე ნაპერწკლებს ვაკვირდებოდი.

   სტეისი და ნოა კოცონთან აღარ ისხდნენ, სებასტიანი კი ცოტახანში ლუდის ჭიქებით ხელში მე, მაიკლს, ანაბელსა და დინს შემოგვიერთდა. ლუდის დალევაზე უარი განვაცხადე, ერთადერთი რაზეც იმ წამს მეფიქრებოდა ჩემი თბილი სახლი და საწოლი იყო. განმარტოვება მინდოდა, ძალიან მინდოდა, მაგრამ როდესაც მომღიმარ ანაბელს ვუყურებდი, მის შემდეგ კი მზერა, რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს, ასევე მომღიმარ დინზე გადამქონდა, ვიცოდი, მეგობარს ჩემი გაჭირვების გამო ბედნიერ წუთებს ვერ წავართმევდი.

სებასტიანი რაღაცას გვიყვებოდა, ყველა იცინოდა, მე კი მხოლოდ ინსტიქტურად ვყვებოდი დანარჩენებს სიცილში, რადგან დროისა და სივრცის შეგრძნება დაკარგული მქონდა… მხოლოდ მაშინ ვიგრძენი, რომ ვკანკალებდი, როცა მხრებზე ვიღაცის თბილი ჟაკეტი მომედო. მარცხნივ გავიხედე და მაიკლის სახეს შევეფეთე.

– ისე კანკალებ… თუ გინდა… შიგნით გადავინაცვლოთ. – ვიცოდი ჩემზე ზრუნავდა და ძალიან ვაფასებდი ამას, მაგრამ სიტვყა „შიგნით” როგორც კი მომესმა, განგაშის სიგნალები ჩაირთო ჩემს ტვინში. ჯეიმისთან შეხვედრას მეორეჯერ თან ასეთ მდგომარეობაში ნამდვილად არ ვაპირებდი.

– არა, ეხლა აღარ მცივა. მადლობა. – გავუღიმე და ისევ კოცონს მივაშტერდი.

– მართლა ყველაფერი რიგზეა? – ისევ მკითხა.

– კი, უბრალოდ დავიღალე და ცოტა მეძინება. – ვუთხარი ისე, რომ მისკენ აღარ გამიხედავს.

– შეშა თუარ მოიტანეთ, მალე ჩაქვრება. – შორიდან მომესმა სებასტიანის ხმა.

– ხოდა მიდი, მოიტანე. – უთხრა მაიკლმა.

– ვერ ხედავ? ანაბელს კონკურსში გამარჯვების ისტორიას ვუყვები. – საყვარელი სახე მიიღო და მაიკლიც ვეღარ შეეწინააღმდეგა.

– მე წავალ. – თქვა დინმა და ფეხზე წამოდგა. ქურთუკის ჯიბეებში ხელები ჩაიწყო და მოულოდნელად თავზე დამადგა.

– წამომყევი ელის, სიბნელეში გამინათებ. – მითხრა და თვალები გამიფართოვდა. დინი მე მთხოვდა სადმე გაყოლას? ვაღიარებ, ცოტა დავიძაბე, მაგრამ იმდენად არ მსიამოვნებდა ხალხმრავლობაში ყოფნა, რომ მერჩივნა დინსაც კი გავყოლოდი სამყაროს დასალიერში.

გვერდით მჯდომ ანაბელს გავხედე, რაღაცნაირად მისგან თანხმობას ველოდებოდი, არ მინდოდა სხვანაირად მიეღო მე და დინის განმარტოვება.. ანაბელმა თბილად გამიღიმა და ყურადღება კვლავ სებასტიანისკენ გადაიტანა, რომელიც მთელი აღტაცებით უყვებოდა თავის ისტორიას.

– იყავი, მე წავალ. – გვერდიდან ჩამესმა მაიკლის ხმა. ფეხზე წამოდგომას აპირებდა, მაგრამ უცბად ხელი მოვკიდე,  შევეწინააღმდეგე და ვუთხარი :

– არა, იყოს .. არ მეზარება.. თან ჯდომას სიარული მირჩევნია. – მეც არ ვიცი რატომ დავთანხმდი დინს, მაგრამ მალევე ერთმანეთის ნაბიჯებს ფეხი ავუწყვეთ და ბავშვები ზურგს უკან მოვიტოვეთ.

– სად მივდივართ?- ვკითხე.

– ნუ გეშინია, არ გიტაცებ. – არც შემოუხედავს ისე მიპასუხა.

უცბად გავჩერდი, დინიც მიხვდა, რომ უკან აღარ მივყვებოდი და როცა ჩემკენ შემოტრიალდა ვუთხარი :

– დებილი ვარ.

– ვიცი. – მის პასუხზე თვალები ავატრიალე და არ შევიმჩნიე.

– ვერ გაგინათებ, ტელეფონი დამჯდარი მაქვს.

– ეგეც ვიცი.

– მერე?

– რა მერე, ელის? – მოთმინებას კარგავდა იუნგი.

– მაიკლი გაიყოლე..ამ სიბნელეში დავიკარგებით.

– ორი ნაბიჯია გასავლელი, არ დავიკარგებით. შეშას ავიღებ და წავიდეთ.

– კარგი. – დავნებდი.

  მართლაც მივუახლოვდით ეზოს კიდეს, სადაც დაჭრილი შეშა ეგულებოდა იუნგის. რამდენიმე მე მომაწოდა, უფრო მეტი კი თავად აიღო ხელში. 
მართალია, სიბნელე იყო, მაგრამ სავსე მთვარე კარგად ანათებდა არემარეს და ვაღიარებ მსიამოვნებდა აქ განმარტოვებით ყოფნა.. ნუ დინს თუ არ ჩავთვლით.

– გითხარი ხო უკვე, რომ ჩემი ძმაკაცი მაგარი შტერია.

– ჰა? – კინაღამ ხელიდან გამივარდა შეშა.

– კარგი ამინდია. – წინადადება გადააკეთა და ჩაეცინა. კარგად იცოდა, რომ ზუსტად გავიგე რაც მითხრა ორი წამის წინ.

– ვინ არის შტერი? – ნაბიჯები უფრო შევანელე, მინდოდა ყველაფერი, რაც სათქმელი ჰქონდა, ეთქვა ჩემთვის.

– მაგაზე ხვალ დაგელაპარაკები. – ოდნავ წინ გამისწრო, მე კი სიმძიმის გამო ძლივს ვახერხებდი სწორი ნაბიჯების გადადგმას, რომ უკან არ ჩამოვრჩენოდი მას.

– რას ნიშნავს მაგაზე? – უკნიდან მივაძახე, დინი უცბად გაჩერდა, ჩემკენ შემოტრიალდა და სერიოზული სახით მითხრა :

– დღეს სხვა, უფრო საინტერესო და პირადი რაღაც მაქვს მოსაგვარებელი, – გვერდულად გაეღიმა და განაგრძო :

– და მაგ რაღაცაზე დასალაპარაკებლად არ მცალია.

– გამოცანებით ლაპარაკი ალბათ, მთელ სამეგობროს გიყვართ, ხო? – ვეღარ მოვითმინე და ვუთხარი.

– ელის, – ორი ნაბიჯი წინ გადმოდგა, ზემოდან გადმომხედა და მითხრა :

– მე და შენ მეგობრები არ ვართ.. მაგრამ ჩემი ძმაკაცები ბევრად მეტს ნიშნავს ჩემთვის, ვიდრე წარმოიდგენ.. ამიტომ.. ხვალ 12 საათზე პარკში შემხვდი, დავილაპარაკოთ. – თქვა, ისევ ზურგი მაქცია… მე კი გაშეშებული დამტოვა ჩემს შეშასთან ერთად..